Bozkır rüzgarı

Satırları döverek yazdığımız onlarca kelimenin ağırlığı boğazımda düğümlenmiş duruyor.

Yazmak için elime aldığım kalem titrek.

Güzel kelimeler, dövülmekten hoşnut olduğu sayfalarda konuşmama izin vermiyor.

Dövdüğüm her mısra, her kelime bana farklı kokuyor.

Bu kokuyu bir sen tanırsın benden başka.

Sen burnunu tıkarsın, ben nutkumu tutarım.

Sen anlat dedikçe ben içime bağırırım.

Bu kelimeler senin omuzlarına fazla ağır.

Senin için dövülmüş satırlardan bi haber olan sen,

Yazmaktan bıkmayan ben.

Sana bahşedemediğim de yok olan satırlar,

Kıvranıyor defterde.

Lakin sen onlardan bi habersin.

Bu şiirler sen yoksan okunmamaya yüz tutar, belki de yakılmaya.

Şiir, her zaman katilini anlatır şairin

Şarap gibi olana şiir yazıyorsan, rakı sofrasında ağlamayacaksın.

Şarap kağıdı ıslatır,

Şiir kağıda dövülür,

Şair ölür.

Daha önce beraber kullanılmamış kelimeler topluluğu değil midir şiir?

Bozkırda rüzgar varsa saçların için var.

Ben o bozkıra ait değilim artık.

Belki portakal ağaçları belki görkemli çamlar tamamlar beni.

Yağmur yağarsa oralara sakın ola bir daha yağmur damlaları toplama bana.

En iyi dileğim sana;

-Avuçlarını rüzgar doldursun.-